Chanel No.5 L'Eau: fragrance review & marketing insights

 Chanel No.5 L'Eau, endorsed by the debutantes of the Chinese press, has been hailed as an innovation, but it's really "new old school". And I'm stating this in a positive light. It's a very likeable fragrance by Chanel which retains the spirit of the classic with a very contemporary sensibility of new beginnings and a freshness that differs from the exigencies of the 1920s, a century later. But its composition is not innovative, rather it makes abstract and elegant (in the mathematical sense) what has been passed down from tradition, in order to appear new. 

To wit, the use of aldehyde C8 is an addition that is not particularly modernist, nor is Australian sandalwood or the fractional-distillation ylang ylang that Polge père (Jacques) and Polge fils (Olivier) have been surely contemplating using for a couple of years now. The balancing act of the fragrance lies in judging how the citrusy freshness extends and rejuvenates the rose in the heart. And how an aldehydic fragrance appears non stuffed, nor "old lady perfume" (explained).

The core of No.5 L'Eau is shifted from the densely ylang and perceptible musk chord that dominates the modern varietals of No.5 to the delicate, wisp-like chord of citrus and rose. Almost a skin scent. By definition the concentration is light, ethereal, reflected in the choice of Lily-Rose Depp as the face of the ads. But why an ethereal version with a youth as the face?

It all started in the 80s when then in-house perfumer, the erstwhile Jacques Polge, created the first real "tampering" of the authentic formula to bring it up to par with the powerhouses of the decade of excess. When you have to keep your footing in the market that saw the original typhoon of Dior's Poison and the lead density of detonator of amber waves that was the original Obsession by Calvin Klein, you have to have a classy and elegant formula boosted to its logical limit. Ergo No.5 received a generous helping dose of the sandalwood synthetic Polysantol which effectuated that smooth, lactic boost that was missing from the earlier versions. No.5 Eau de Parfum is possibly not the "truest" No.5 but it is a satisfying edition that is made with great care.

Chanel continued to keep a very tight, and careful, modus operandi on any and all subsequent editions of No.5. I distinctly and fondly recall the No.5 Elixir Sensuelle which boosted the soapier smelling and muskier elements to render a less faithful but still sexy-as-hell body gel. It encapsulated what Coco Chanel herself had meant for No.5 to symbolize: a clean woman that wasn't at odds with her natural scent. The idea that women could be both sexy and not dirty. After all, her inspiration was a famous cocotte friend who smelled "clean", contrary to society women of the times "who smelled dirty" according to the French designer herself. 

The logical extension could only be manifested in something like Chanel No.5 Eau Première. Indeed praised by almost everyone in the industry for adhering to the original concept, without deviating too much, and at the same time bringing forth a new sensibility, Eau Première was critically praised by critics and bloggers, as well as connoisseur wearers only to be daunted at the fragrance counter by a relative indifference in its modern message. Eau Première, fabulous though it was, couldn't address the needs and wants of a youthful audience who knew No.5 from its legendary course and urban fashion clout, but did not feel confident in pulling it off in real time.

Unlike many, maybe even most, flankers by Chanel, such as Coco Mademoiselle and Coco Noir (extending and renewing the fragrance concept of Coco Eau de Parfum), which had little relation to their predecessor, No.5  l'Eau inherited enough of the original's nucleus to serve as a valid reimagining on the original idea.

Related reading on PerfumeShrine:

Coco by Chanel: fragrance review

Chanel No.19 & Heure Exquise: Twin Peaks

On Classifying Chanel No.19 & perfume review 

What's the True Story of Chanel No.5?

Cultural history: Exposition Chanel

Chanel No.5 Through the Years

Chanel No.46: fragrance review & history

I Don't Want to Set the World on Fire: Imaginative Fantasies

Chanel Les Exclusifs Misia: fragrance review [And a collective Chanel Les Exclusifs link.]

Dolce & Gabbana Femme (Red Cap): fragrance review & history research

Allegedly when Domenico Dolce and Stefano Gabbana were in the search for their first foray into perfumes, they took mods developed for them and smashed them against their atelier wall to see what effect they'd produce. When a couple of them matched, elated, they exclaimed in unison "Eureka!" proclaiming Dolce & Gabbana for women their brain child. 

These Eureka moments are one too many in perfumery for them to be taken seriously. From the "accidental" drop of lots of vanillin into a bottle of Jicky (supposedly producing Shalimar) and the overdosage of aldehydes in the formula of Chanel No.5, the industry wants the public to believe that divine apocalypse is the medium in which true masterpieces are presented to the world, just like religion. Research nevertheless suggests otherwise.

The 1992 fragrance by the two Italian designers who celebrated the south of Italy and Sicily like no other before them is attributed to two perfumers from IFF: Jean-Pierre Mary and Martine Pallix. Between them, the olfactory duo have less than a dozen fragrances listed under their names, mostly from lesser olfactory prestige projects, such as Adidas.

Which begs the question: How could they have managed to strike gold so early, so surely and so lastingly? For many, nay, legions of people, Dolce & Gabbana from 1992 is still among the top aldehydic florals ever produced. I concur, and not because I lived through it. No. I knew it was good, even great, from smelling it on other women throughout the years, but Dolce & Gabbana "red cap", as it's affectionately known throughout the blogosphere and fora  (another term is Dolce & Gabbana Original), is one of those fragrances you need to own and wear frequently to truly understand just how great it is. And I only did this with 15 years in hindsight. Oh well...

Dolce & Gabbana pour femme ("red cap") feels sensuous and smooth, caressing, bold but not too attention-seeking; Its shade is elegant, not vulgar. It beckons you, like a strappy dress from the Italian fashion duo themselves.larger than life, massive almost in its plain confidence, in an Anna Magnani sort of way (an actress which the designer duo seem to love). It's bold, proud, full of oomph, of volume, and of emphasis, with lots of powerhouse florals (of which carnation is the most discernible), and a musky soapiness which makes the ginormous aldehydic introduction feel more decadent than it should be. It's soapy, but oh boy, if soapy was merely as intimate and erotic as this! It is not a fragrance for the timid, which makes it doubly bold, considering it circulated and succeeded in the 1990s, the decade of limp-wrist "waters" with lotus hints and sea algae undercurrents. A hint of apple-like marigold can't hide its exuberant nature, and both the tenacity and sillage of the original are impressive. The drydown is languorous, somnambulist, with the creamy softness of sandalwood and musks that lasts and lasts...It's round, effusive, contained, and yes, very sexy, indeed.

Case in point, its sexiness was encapsulated for eternity in a short film by Giussepe Tornatore, starring Monica Belluci and scored by Ennio Morricone. Talk about nailing it!

 

Thierry Mugler Alien Goddess: fragrance review

The Thierry Mugler news announcement for Alien Goddess, the latest fragrance in the Alien collection, was met with more eyebrows raised on the choice of Willow Smith, daughter of Hollywood actors Will Smith and Jada Pinkett Smith, than the anticipation for the next chapter in the beste-selling Alien saga by Thierry Mugler. The brand admitted they targeted Generation Z — a younger population yet to meet Mugler as a brand — with their choice. She was asked "to embody this new vision of femininity that is strong, powerful, inclusive, and edgy," as reported by the brand. Nevertheless, smelling the new fragrance and seeing the visuals, I see nothing strong (it's much weaker than usual Mugler fare, which are dynamite), nor powerful, nor edgy.

The expectation of a very impressive fragrance is rather lost on us, although the formula smells OK. I'm sure it will gather compliments; unlike Aura, Mugler's previous pillar launch, which is so divisive that people either love it with a passion or hate its oddly green, sweet tentacles. Alien is also met with opinionated detractors and fervent fans alike. 

The composition based on the ever popular "tropical, sunscreen lotion smelling perfume accord" is built on flowers like tiare gardenia (which contains esters giving a fruity nuance) and possibly a bit of frangipani/plumeria, with the crucial bit being a hint of lactonic perfume notes like coconut (γ-decalactone) or better yet, the effect of coconut milk (Guerlain's Coconut Fizz is spectacular in this one). And this whole notion bears as little relation to Mugler as possible. His Amazons do not sunbathe. They're in the desert of an alien planet.

Mugler's  Alien Goddess is faring better in that tropical department, as it's not at all stifling and stuffy, as some of its category are. It's actually pretty delicate, maybe too delicate, fresh like pineapple slices, and balanced in the sugary department, especially for a representative of Thierry's collection of mega-bombs. I suppose L'Oreal has been somewhat diluting the density, adjusting the standards with the rest of the market aimed at kids brought up on their mothers' fruity-florals during the 2000s.

It's really OK for a tropical composition, with a vanilla embrace that is immersed in clean, creamy musk. Soft really, and very inoffensive — airy, never too much, but in a way this negates the brand ethos. So there you have it: A bit not good in a rather predictable mix. If you awaited Lilith, she's not coming to dinner...

Stylistic Collaboration from Gucci & Comme des Garcons

Have you ever wondered what would happen if two brands collaborated to produce something unique to both, with the emblems of them both, and, well, aiming at both their demographics? This is what happened with the latest collaboration from Gucci and Comme des Garçons who are pleased to announce the third and latest shopper resulting from their partnership.

The limited-edition tote represents the perfect embodiment of two mutually distinctive aesthetics driven by the desire to explore innovative visions. In keeping with previous editions, the new tote features the classic Comme des Garçons shopper style in a new black colorway, personalized with Gucci’s signature vertical Web stripe. Made in Japan, the new shopper is a characterful everyday basic. 

Looks like a practical holiday gift too, doesn't it?

The Gucci x Comme des Garçons shopper will be available Friday, October 15th at all Dover Street Market locations as well as selected Comme des Garcons stores worldwide. In addition, the tote will be sold through the DSM E-SHOP and vault.gucci.com for $525.

Η ζωή ενός ταπεινού, αλλά ουχί ταπεινόφρονος, συλλέκτη

 

Η ζωή ενός ταπεινού, αλλά ουχί ταπεινόφρονος, συλλέκτη.

από την Έλενα Βοσνάκη

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άνθρωπας. Με τα καλά του και με τα κακά του, και με τις αδυναμίες και τα τρωτά που όλοι οι άνθρώπες έχουν από κτίσεως Εδέμ και δώθε. Εμείς.

Μία πρωία που τα πουλάκια κελαηδούσαν ιδιαίτερα εύηχα κι η πλάση υποσχόταν είτε την μαγική Εδέμ ξανά από την αρχή, ή την τέλεια καταιγίδα μετά από άμετρο πόνο, ο άνθρωπας τέντωσε την πιασμένη του ραχοκοκκαλιά και πιάστηκε από το πρώτο πράγμα που κύλισε σαν βάλσαμο στις πληγές του ή σαν λόγια ερωτευμένου στ'αυτιά του. Θες ήταν μια Ducati σε θεϊκά μπεζόχρυσα καμπύλα κυβικά που στραφτάλιζαν κάτω από τον ήλιο, θες ήταν ένα κόμικ με ένα τυπά που πυροβολούσε γρηγορότερα κι απ'την σκιά του που του'κλεισε το μάτι μαγκιόρικα, θες ήταν ένα ελιξίριο μέσα σε ένα μυστηριώδες μπουκάλι που ξεπρόβαλλε σαν το τζίνι, με κάθε εισπνοή υποσχόμενο όχι τρεις επιθυμίες, αλλά χίλιους και τρεις σεβντάδες με ένα φσσσσς!

Μικρή σημασία έχει τι έπιασε τον άνθρωπα από τα πέτα. Τον έπιασε πάντως κι εκείνος άκουσε. Αφουγκράστηκε τον παλμό και μέθυσε. Και είπε "εδώ είμαστε γιαβρί μου!". Έπαθε έναν έρωτα όλο τρέλλα. Νόμισε πως στο μάθεμα του έρωτα η επαναληπτικότητα θα τροφοδοτήσει την αγάπη του ως τα ουράνια. Να γίνει σκάλα να πιάσει τον θεό και να τον φέρει τούμπα και να του πει "δεν στά'πανε καλά κι έλα εδώ να δεις το μεγαλείο".

Ζούσε έτσι ηδονικά κι υπερβατικά για κάμποσο διάστημα. Ώσπου να στραγγίξει το ελιξίριο από ένα, δύο, τρία μεθυστικά μπουκάλια πανομοιότυπα αδερφάκια που στέκονταν σούζα στην εταζέρα ψιθυρίζοντας λόγια απορίας τα βράδια αναμεταξύ τους. "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Κανένα στόμα δεν το'βρε και δεν το'πε ακόμα". Όπως λέει και το παλιό το άσμα.

Ώσπου ένα απόγευμα ένα άλλο ελιξίριο βρέθηκε να τους συντροφεύει στην εταζέρα και η λαλιά τους τούς κόπηκε μαχαίρι.

Αυτό ήταν! Ένας παρείσακτος. Ένας σπιούνος. Ένας κουΐσλινγκ είχε παρεισφρύσει στις τάξεις τους. Έπρεπε να το περιμένουν... Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα κι ο έρωτας γιατροπορεύεται με έρωτα.

Το νέο αρωματικό ελιξίριο δεν είχε τις χάρες του παλιού. Όχι. Είχε όμως έναν αέρα. Μια αύρα. Έναν κόμψο που διέφευγε του γνώριμου. Ήταν αυτό που άρπιζε στις μελωδίες των σειρήνων που έλεγαν "έεεεεελα, έεεεεελα μαζί μας άνθρωπα, ζεις για να δοκιμάζεις, πώς θα ξέρεις ποιά ξηρά είναι η πιο πράσινη αν δεν τις έχεις δοκιμάσει όλες; έεεεεεελα, έεεελα στον παφλασμό των κυμάτων κι αφέσου να σε νανουρίσουμε στην αρωματική μας αγκαλιά". Αυτά έλεγε το μπουκαλάκι το νέο λυγώντας τον μακρύ λαιμό του με νάζι και μ' αποθυμιά. Κι η μυρωδιά, το άρωμα, σαν σε αμπάρι σε παλιό σκαρί γεμάτο με όλα τα βάλσαμα της υδρογείου κι ακόμα παραπέρα...

Κι ο άνθρωπας υπέκυψε γιατί τι άνθρωπας θα ήταν αν δεν υπέκυπτε άλλωστε.

Κι ο κήπος των πρωτόπλαστων απομακρυνόταν σαν τα δέντρα του Ταντάλου. Κι η υπόσχεση για πλήρωση και για κορεσμό απομακρυνόταν με κάθε νέο μπουκαλάκι άρωμα. Κάθε νέο απόκτημα είχε την ηδονική γητειά στα χείλη του υπεσχημένη για ευμορφιά, για χάρη, για την μοναδική την ατελεύτητη την αγάπη την θεία που ξεχειλίζει από τους ουρανούς και φέρνει πίσω τα μικράτα, τις αναμνήσεις μας: τους αγαπημένους, τις πρώτες μας μελαγχολίες και τα πρώτα μας φιλιά, τον φίλο μας τον Σοφοκλή που έφυγε Αυστραλία και μήτε που τον ξανάδαμε, τα εφηβικά τα πάρτυ στην παραλιακή, τα άγρια ροκ και τους μπαξέδες που μοσχοβολούσαν γιασεμί, την καθηγήτρια με το μωβ μαλλί και το νύχι το μακρύ που μύριζε φαρμακίλα, τα πρώτα λεφτά που τά'στρωσε ψυγείο ν'αγοράσει, τα λάστιχα που λιώνανε στην εθνική τα χιλιόμετρα να καταπίνουν προς έναν προορισμό καινούργιο...

Κάθε μπουκαλάκι μια υπόσχεση. Κάθε μπουκαλάκι και μια διάψευση. Κάθε μπουκαλάκι ένας έρωτας και μια εφήμερη πατρίδα που όλο ξεμακραίνει.

Γιατί φεύγει όσο το κυνηγάω;

Και στο κυνήγι αυτό ήρθε μια μέρα του άνθρωπα ο κορεσμός και η θλίψη. Ακόμα και τα ζώα θλίβονται μετά την συνουσία. Κι άφησε τα μπουκαλάκια που ως τότε τα ξεσκόνιζε και τα περιποιούνταν να πιάσουν σκόνη και να μείνουν αγιάτρευτα σε ένα ανήλιαγο μπουντρούμι. "Μην μου μιλάτε για καλοκαίρια και χειμώνες. Μην φέρνετε άλλο στο νου μου όσα χαθήκαν πια για πάντα.", σκέφτηκε κι ίσως ψιθύρισε κάποια στιγμή σηκώνοντας τα κουτιά στο πατάρι.

Και έθαψε την εφηβεία του και την νεότητά του, και την πένθησε όπως αρμόζει σε τέτοια πράγματα να πενθούνται.

Κι έπειτα μια άλλη πρωία, πολύ καιρό μετά, αλλά πολύ, που ήταν δροσερή κι είχαν όλα λουστεί στο καθάριο νερό της βραδινής μπόρας, κι όλα στραφτάλιζαν με κείνη την πράσινη αιχμηρή διαύγεια που έχουν τα εγγλέζικα καλοκαίρια, ξύπνησε ο άνθρωπας και του έλειψε εκείνο το κελαρυστό το γέλιο που έκανε όταν ο ήχος του φφφφφςςςς χτυπούσε στο λαιμό και στο στέρνο. Του έλειψε, όπως του χαροκαμένου που έχει πια πάρει απόφαση πως άλλη ζωή δεν έχει. Και παίρνει απόφαση να ζήσει.

Και σηκώθηκε κριτς κρατς σκουριασμένος ο άνθρωπας και θυμήθηκε τ'αρώματα στο πατάρι. Και τις γητειές τους. Και νοστάλγησε και την πρώτη του την αγάπη που δεν ξεχνιέται ποτέ. Και την αναζήτησε σε άλλα χέρια. Σε άλλες αγκαλιές. Και ερωτεύτηκε και πάλι από την αρχή. Και αυτή την φορά το πήρε αλλιώς κι αλλιώτικα και πασαλιμανιώτικα για να γλυτώσει την λογική του την μισή. Κι είπε: "Ως εδώ και θα πορευθώ σε τούτη την ζωή με λίγα αλλά αληθινά. Μακριά από μένα οι σειρήνες και οι Λαιστρυγόνες και η Κίρκη με τα φαρμάκια της. Καπνό θα δω από της καλύβης μου την τίμια καμινάδα". Και επέστρεψε.

Για να βρει την Πηνελόπη αλλαγμένη. Μαδημένη. Με χέρια πόδια να της λείπουν από τις αλλαγές. Τις αναμνήσεις να μην μπορούν να βρουν το πρώτερο το σχήμα και να πασχίζει να τους δώσει μορφή σαν άλλοτε...

Όμως άλλοτε δεν έχει πια. Και ο Οδυσσέας αναγκαστικά παίρνει το κουπί* και ψάχνει την γη που δεν θα το αναγνωρίσουν ως κουπί και θα το πούνε λυχνιστήρι. Κι εκεί θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ξανά σαν άλλος, σε ένα ατέλειωτο ταξίδι στις αισθήσεις και στις εμπειρίες. Στα αρώματα της ψυχής του.

___________________________________________________________

*Από την γνωστή ιστορία του Οδυσσέα που μετά την μνηστηροφονία ξεκινάει για νέες περιπέτειες με τον κουπί στον ώμο όπως του παρήγγειλαν οι θεοί.

Και με προσωπικό θαυμασμό στο ποίημα:

Ποιος είδε ψάρι στο βουνό και θάλασσα σπαρμένη ;
Ένα κουπί ποιος φύτεψε σε θερισμένο κάμπο ;
Πουλιά το βλέπουν στεριανά και το περνούν για σκιάχτρο.
Πάνε δειλά ’πο πιο κοντά, το λένε λιχνιστήρι.
Κι ένας αετός που πέρναγε τον πιάσανε τα γέλια.
Καλά το είπατε πουλιά πως είναι λυχνιστήρι.
Λιχνίζει κύματ’ αρμυρά στ’ αλώνια του πελάγου.
Πίσω να πάει τ’ άχερο μπροστά ο καρπός να πέσει,
Πίσω να παν μέρες πικρές, μπροστά να δεις πατρίδα.
Τ’ ονοματίζουνε κι αλλιώς : του καραβιού φτερούγα.
Κι όσοι θαλασσοδέρνονται το λεν δεξί τους χέρι.
Μ’ αυτός που τό ’φερ’ ώς εδώ στον ώμο κουβαλώντας,
Όσο μπορούσε πιο μακριά ’π’ τη θάλασσα τη χέρσα,
Και τό ’μπηξε βαθιά σε γης π’ αδιάκοπα γεννάει,
Το λέει σταυρό στο μνήμα του : εκεί να τόνε θάψουν.

Ο νερόμυλος, 1998

{Διονύσης Μενίδης "Σπουδή Θανάτου"}